Isla Amantani en Copacabana

11 december. 5.30. Ik kwam aan in Puno. Zonder een hostel te boeken ben ik een taxi ingestapt naar een, volgens Lonely Planet, leuk hostel.

Een paar minuten later belde ik aan bij het hostel dat zich in een heel klein straatje met veel rotzooi bevond. De deur ging open. Het enige wat ik zag was een lange donkere gang. Aan het einde van de gang stonden aan de linkerkant een paar meubels tegen de muur. Er kwam een man aanlopen, de taxi was al weg. Een gezette man met een joggingbroek aan en een petje op. Zonder iets te zeggen leidde hij me naar boven. Waar ben ik nou weer beland?

Ik zat op een bank en kon gelukkig mijn spullen achterlaten. Ik zou een paar uur later opgehaald worden om voor een nacht bij een gastgezin te blijven, op een eiland.

Om acht uur werd ik opgehaald met een busje. Er zaten 13 anderen in en ik hoorde iedereen Spaans praten tegen elkaar. Bovendien was ik duidelijk de jongste. Met dezelfde groep gingen we de boot op en er zat een Nederlander bij. De eerste Nederlander die ik tot nu toe had ontmoet, Rubia. Samen met haar zat ik bij het gastgezin.

We kwamen aan op het eiland. Isla Amantani. We werden opgehaald door onze gastmoeder. Heuveltje op, trappetje af. Weggetje naar links en dan weer naar rechts. Nog een paar trappen op en af en daar waren we. In een van de huisjes die allemaal hetzelfde waren. Ik zou nooit de weg terug kunnen vinden, laat staat vanaf een ander punt naar het huisje terug.

Gelukkig bracht Marleni, de gastmoeder, ons naar het afgesproken punt. Vanaf daar gingen we de berg op. Wat een mooi uitzicht en wat enorm veel rotsen. Na de Inca trail was dit appeltje eitje en ik liep ver voor het grote deel van de groep. Dat deed me goed!

Na het avondeten, dat uiteraard bestond uit zowel aardappels als rijst, gingen we in traditioneel kostuum naar een feest. Gelukkig werden we gebracht en ook weer thuisgebracht, zelf zouden we dat nooit kunnen vinden. Alles lijkt op elkaar. In een soort loods trad een bandje op en iedereen had zich aan de dresscode gehouden.

De dag erna gingen we naar een ander eilandje. Taquile. Een wat minder sfeervol eiland, vond ik. Wel leuk om echt in de cultuur te komen van deze quecha-sprekende-mensen.

Na dit eilandenavontuur ben ik met Rubia, een Amerikaanse en twee Italiaanse Nieuw-Zeelanders uiteten geweest in Puno. Wat was ik blij dat zij met mij mee zijn gelopen naar het hostel, in deze straten wil je (als meisje-zijnde) niet alleen lopen 's avonds.

De dag erna ging ik naar Copacabana en ontmoette ik Marieke, de tweede Nederlander in een paar dagen. Voor het eerst een echt vakantiegevoel: aan het strand, op een terras, in de zon, met een cocktailtje. Wat was dat heerlijk. Diezelfde avond zijn we voor nog geen vier euro uiteten geweest: brood vooraf met een saladebuffet. Soep, hoofdgerecht en banaan met chocoladesaus als dessert. Nog geen vier euro!! We waren er allebei verbaasd over.

Deze verbazing bleef tot ik Moniek ontmoette. Haar ontmoette ik nadat Marieke richting Uyuni was gegaan. Verder met haar reis. Moniek had al aardig wat van Bolivia gezien en vond een aantal dingen in Copacabana zelfs duur, voor Bolivia.

Samen met Moniek heb ik de dag en avond doorgebracht. Ook heb ik met haar mijn kamer gedeeld. Voor het eerst had ik een kamer voor mezelf, maar vond het eigenlijk heel prettig om deze met haar te delen. Dan waren we allebei niet zo alleen.

Met de bus van Copacabana naar La Paz. We waren La Paz nog niet in of het getoeter begon. Een weg zonder rijstroken, waar in Nederland misschien net twee auto's naast elkaar zouden rijden, reden er hier minimaal vier. Iedereen door elkaar. Ik in een grote bus. De buschauffeur vond het ook nodig om continu anderen in te halen en in te voegen op een 'rijstrook' naast ons.

La Paz. De hoofdstad. De hoogste hoofdstad van de wereld. Een criminele stad. Een stad waar je niet in elke taxi moet stappen. Een stad waar het volstaat met kraampjes. Een sfeervolle stad. Een stad waar ik liever niet alleen over straat loop. In deze stad ben ik nu en ben benieuwd wat me hier te wachten staat.