Inca Trail

Nog honderd meter bergopwaarts en de top is bereikt. Nog honderd meter en ik ben op 4215 meter hoogte. Ik verzamel al mijn moed, maar elke stap wordt zwaarder. Iedereen moedigt me aan. Ik wil dit, ik ga dit doen en dan... geen lucht.

Goed, laat ik bij het begin beginnen. Vlak nadat ik mijn vorige verhaal online had gezet ontmoette ik David, een Braziliaan. Hij reist in z'n eentje de hele wereld over en werkt in het hostel waar ik verblijf. Hij heeft me Cusco laten zien en veel vertelt over de cultuur. Wat fijn dat ik iemand heb ontmoet die me wat kan vertellen over de plaats waar ik ben. Ook was het erg fijn, en absoluut niet bewust, dat ik iemand heb ontmoet die me in het hostel gratis drankjes kon schenken.

In de avond was er een live optreden van een reggaeband en de ene gratis cocktail na de andere volgden. Ik was onwijs moe maar het feit dat deze Braziliaan me overhaalde om mee te gaan naar 'Mama Africa' liet weer zien dat ik m'n ruggengraat had thuisgelaten.

Nu het echte werk: de Inca Trail. Donderdag om 6.00 ging ik met een busje richting de bergen. Ik was samen met nog 5 andere en de gids. 2 meiden uit Denemarken, een stelletje uit Engeland en een Vietnamees. De tassen werden gewogen. Iedereen zat tussen de 6 en 10 kilo met hun tas. Toen kwam ik met mijn backpack: ruim 14 kilo. Ik wist toch zeker dat ik niet teveel had meegenomen. Alleen alles extra. Je weet nooit wat er gebeurt waardoor je iets schoons aan moet doen, toch?

De eerste dag was al aardig zwaar, maar ik liet me niet kennen. Ik werd ook wel 'the strongest' genoemd vanwege mijn kleine lichaampje en grote backpack. We kwamen aan op de camping, nou ja, een stukje gras aan de afgrond. Uiteraard beschikte deze ook over een toilet. Met een trap van rotsen van nog geen meter breed en zonder leuning, moest je naar beneden. Daar was een hokje. Een gat in de grond. Perfect! Laat ik het niet over de geur hebben. Slapen in een tent, in de kou, op een berg en een gat in de grond als toilet. Echt iets voor mij.

De volgende dag gingen we ongedoucht verder lopen. Dit omdat de camping niet over een douche beschikte. Dit zou de zwaarste dag worden en ik was ook nog eens het enige meisje zonder wandelstokken. 14 kilo bagage, geen wandelstokken en zonder conditie naar de top. Top! Weer liet ik me niet kennen en samen met Rebecca, het meisje uit Engeland, liepen we achter de rest aan. Eerst een paar meter, later honderden meters. Wat was dat zwaar zeg. De top was in zicht en mijn lichaam wilde stoppen. Dit lieve meisje uit Engeland gaf me een van haar wandelstokken en we gingen verder. Het begon te regenen. Iedereen was op de top en ook Rebecca ging een stuk sneller dan ik. Mijn benen wilden niet meer maar mijn motivatie was groot. En toen.. geen lucht. Simba, de gids, kwam me helpen en gaf me een peptalk. Ik moest even rusten en het zou allemaal goedkomen. Na elke stap een paar seconden rust. Na elke stap begon het harder te regenen. Nog een paar stappen. De top is bereikt!! We zijn er. Eindelijk rust, dacht ik. 'Now we're going downhill', hoorde ik Simba zeggen. Appeltje eitje, dacht ik. Na ongeveer 10 minuten bergafwaarts te lopen op ongelijke rotsen die ook nog een nat waren, merkte ik dat het zwaarder was dan gedacht. Mijn knieën deden zo'n pijn. En toen.. BAM. Op m'n billen. Iedereen schrok maar ik moest lachen. Dit overkomt alleen mij weer.
Na ruim een uur bergafwaarts te lopen kwamen we aan bij het tweede kamp. De wc was ongeveer 5 minuten lopen vanaf de tenten, het was koud en het regende hard. Het enige wat ik dacht was, het kan nooit erger zijn dan de vorige wc. Jawel! Wat een stank en vieze stukken toiletpapier naast de gat in de grond. Het moet maar..

Waarom doe ik dit ook alweer? Al een paar dagen had ik mezelf niet in de spiegel gezien, niet gedoucht en geslapen in een tent aan de afgrond. Dag drie maakte helaas geen verschil. Sterker nog, het werd alleen maar erger. Het was belangrijk om bij elkaar te blijven tijdens deze tocht, dichterbij Machu Picchu, het eindpunt. We zouden lopen op ongelijke stukken rots, alweer, met met een breedte van soms niet eens een meter. Dat betekent dat als je een stap verkeerd zet, je een paar duizend meter naar beneden valt. De rotsen waren nat, mijn backpack was zwaar en mijn knieën wilden niet meer. Tijdens de lunch kon ik een gedeelte van de inhoud van mijn backpack afstaan aan een van de kampmensen. Zo lief. We liepen verder en kwamen op een onwijs mooi stukje met een prachtig uitzicht. 'Picture time', zei Simba. Hij maakte van iedereen een foto en wilde dat ik ging springen. Ik was kapot en wist dat dit niet slim was, maar het ging om het eindresultaat: iedereen jaloers maken met een vette foto tijdens de Inca Trail. Ik sprong, belandde met mijn voet verkeerd. 'Aaauuuw my knee', riep ik. Het deed onwijs pijn en merkte dat ik 'm nauwelijks kon buigen. Normaal vind ik mensen maar aanstellers die altijd wat hebben: te zware backpack, overal pijn en heel moe. Dit keer was ik zo iemand.

We gingen verder maar ik merkte dat dit echt niet goed was. Simba, de held, droeg mijn backpack en ik liep met een wandelstok heel langzaam verder. Bij het kamp aangekomen wilde hij even naar mijn knie kijken. Nog nooit had ik zo'n dikke knie gezien. Het leek wel een mango. Helemaal dik met groen/gele vlekken. Ik liep als Lucile Werner en kreeg zalf van Simba. Hopen dat het morgen beter is, want dan bereiken we eindelijk Machu Picchu.

De volgende dag stonden we op om 3.30! Dit omdat wij de eerste zouden moeten zijn om vanaf een mooie plek de zon te zien opkomen boven Machu Picchu. Echt weer iets voor mij. We werden gewekt en het regende onwijs hard. Ik had mijn kleren op mijn backpack klaargelegd, helemaal doorweekt. Echt fijn dit. Ik doe dit nooit meer, dacht ik.

Nadat we de zon hebben zien opkomen liepen we verder richting Machu Picchu. De paden waren smal, direct aan de afgrond, zonder hekje. De paden waren nat en met mijn lucile-werner-loopje was het erg lastig om m'n evenwicht te houden. Niet naar beneden kijken, aan de kant van de berg blijven en goed kijken waar ik m'n voeten zet. Een stap verkeerd en het is over. Een stap verkeerd en ik lig duizende meters beneden. Een stap verkeerd en ik kan dit nooit navertellen. Ik moet een stap naar beneden doen, houd met m'n linkerhand de berg vast. Met mijn linkervoet wil ik een stap op een rots zetten. En dan.. ik verlies mijn evenwicht door een loszittende rots. Kut! Gelukkig had ik de wandelstok van Rebecca die ik stevig tussen de rotsen zette, ik viel niet maar schrok enorm.

Na ongeveer 2 uur bereikten we Machu Picchu, een van de 7 wereldwonderen. Na 3 dagen een normale wc en.. een spiegel! Ik kreeg een soort Expeditie Robinson gevoel. Wat erg om mezelf na een paar dagen ongedoucht in de spiegel te zien. Laat ik niet afwijken, Machu Picchu. Wat is het mooi! En wat was het warm. Ondanks dat ik me goed had ingesmeerd, voelde ik de zon branden op mijn neus. Het boeide me niet. I SURVIVED THE INCA TRAIL!