De chaos in La Paz

'Follow me', en ik liep achter Ben aan. Vlak voor de rijdende auto's langs, door de drukke straten van La Paz, zonder het gebruik van een zebrapad.

Zebrapaden geven voetgangers niet het recht om over te steken. Ze vormen slechts een indicatie van het feit dat de plaatselijke overheid zich ervan bewust is dat ouderen soms een straat over willen steken. Ze dienen om voetgangers te laten wachten tot automobilisten hun toestaan om over te steken, wat nauwelijks gebeurt.

Ben, mijn privégids voor een paar uurtjes, heeft me La Paz laten zien. Hij is ervan overtuigd dat het absoluut geen criminele stad is. Het is alleen niet zo handig om met een camera om je nek, telefoon in je hand of dure sieraden om over straat te lopen. Op het jatten van je spullen na, doen deze mensen niks. Terwijl het niet handig is om 's avonds alleen over straat te lopen en je kan ook niet zomaar in elke taxi stappen. Maar goed, dat is dan ook alles.

De gids vertelde dat de stad is onderverdeeld in een rijk en een arm stuk. De rijken wonen laag en de armere mensen wonen hoog. We zijn naar het hoogste punt van La Paz gegaan. Wat een mooi uitzicht over de stad, maar wat een duidelijk verschil. Kleine huisjes waar de armoede vanaf te zien is. Gelukkig was ik met Ben.

We eindigden bij de heksenmarkt en vanaf daar was ik 'vrij'. Hij moest nog andere dingen doen, dus kon me niet terugbrengen naar mijn hostel. Sta ik daar. Midden in het centrum van La Paz. 'Als je die straat ingaat is er aan het einde een markt. Je moet aan de andere kant van de markt zijn, want daar is een brug. Je gaat de brug over en dan direct de straat in naar links. Aan het einde van die straat is je hostel'. Duidelijk! Doe ik even. Nu moest ik zonder Ben over zien te steken zonder aangereden te worden. Ik liep gewoon achter de mensen aan die overstaken. Af en toe werd ik raar aangekeken, maar ik had geen idee hoe ik anders zonder schade aan de overkant zou komen. Nu moet ik zeggen dat ik net niet op de rug van deze mensen zat, maar dat is bijzaak.

Ik heb het gered. In een keer vond ik de weg naar mijn hostel. Diezelfde avond zou ik naar Sucre gaan, maar vanwege een protest in de stad reden er geen taxi's. Hoe moest ik mijn busticket ophalen aan de andere kant van de stad zonder taxi? Met mijn zware backpack en handbagage ben ik gaan lopen. In mijn rechterhand had ik de kaart van La Paz. Het zou niet moeilijk moeten zijn..

Ik liep door de drukke straten van La Paz en liep wederom achter de overstekende mensen aan. Ik hield nog net niet hun handje vast. Deze Bolivianen zullen zich vast bedreigd hebben gevoeld, aangezien ik minimaal een kop groter ben dan zij. Ook de eerste keer dat ik me lang voelde.

Nadat ik een aantal heuvels omhoog ben gelopen, dus in een armer (en wat minder veilig) deel van de stad aan was gekomen, was daar de plek waar ik mijn busticket op kon halen.

13 uur in de bus, werd mij verteld. Normaal vind ik de nachtbussen erg prettig, maar dit keer was het anders. We waren La Paz nog niet uit of de bus stopte. De buschauffeur stapte uit. Er kwam een man binnenlopen met een erg zielig verhaal over zijn dakloosheid en zijn kinderen die niks hebben. Hij liep langs iedereen en ik gaf hem 4 Bolivianos (nog geen 50 cent). Daar ben ik ook weer van af, dacht ik. Vervolgens kwam er een blinde man binnenlopen. Ook erg zielig, maar ik vond het wel weer mooi geweest. Hij zag me toch niet zitten met mijn portemonnee nog in mijn hand van de vorige man. Na deze man kwamen er nog een aantal om geld vragen.

Nadat alle zwervers van La Paz onze bus hadden verlaten, reden we verder. Om de paar minuten schrok ik wakker. We reden door de bergen. Hobbels en kuilen. Langs de afgrond, soms zonder hekje. Verschrikkelijk dit. Daar gaat mijn nachtrust.

Vlak voordat ik de bus uitstapte, sprak ik twee Nederlandse meisjes aan en vroeg in welk hostel zij zouden verblijven. Ze hadden nog geen idee. Samen met deze Brabantse meiden ben ik de taxi ingestapt naar een hostel dat Moniek, het meisje uit Copacabana, me had aangeraden. Vol! Tot nu toe is het me elke keer gelukt om zonder te boeken een hostel in te gaan. Een keer moest het fout gaan. We zijn naar een ander hostel gegaan en hebben de hele dag door Sucre gewandeld. Wat een sfeervolle stad. Veel oude gebouwen en.. we hebben geluncht in een Nederlands restaurant. Wentelteefjes en stroopwafels. Echt heerlijk. (Ondanks dat ik thuis nooit wentelteefjes of stroopwafels eet.)

Deze meiden bleven maar een nachtje en de dag erna ben ik gaan lunchen in een vegetarisch restaurantje in de straat van mijn hostel. Ik mocht gaan zitten en de vrouw wees het saladebuffet aan. Alleen salade, dacht ik. Nadat ik enorm veel salade en een broodje op had, kwam de soep. Quinoasoep met de onmisbare aardappels, die in elk gerecht voorkomen. Daarna een enorme tortilla, rijst en uiteraard zoete aardappel. Bij elkaar net iets meer dan 2 euro! Aan deze prijzen kan ik best wennen.

De laatste dag in Sucre. Nadat ik in het Nederlandse wentelteefjesrestaurant een boek had gekocht, ben ik op het plein gaan zitten. Heerlijk in de zon. Er kwam een jongen van een jaartje of 15 aanlopen en vroeg of hij mijn zapatos mocht schoonmaken. Mijn zapatos zijn afgetrapte vieze All Stars die niet meer schoon te krijgen zijn. Ik bedankte, maar hij bleef doorpraten. Ik wilde gewoon rustig mijn boekje lezen. De jongen was weg, maar ik werd niet met rust gelaten. De ene na de andere straatverkoper kwam me lastig vallen. Stomme straatverkopers. En na de straatverkopers zelfs bedelaars (in principe hetzelfde in dit land). 'No tengo dinero', maar gek genoeg bleven ze me nog zo'n 10 seconde aankijken met hun handje omhoog omdat ze niet geloofden dat ik geen geld had. Rustig een boekje lezen op een bankje in de zon zat er niet in. Dan maar naar het hostel!

Diezelfde avond ben ik in een andere Nederlandse tent gaan eten, Café Amsterdam. Wederom met een Nederlandse eigenaresse. De eigenaresse van het wentelteefjesrestaurant is in Bolivia gebleven vanwege de liefde. Ze was gaan reizen en ontmoette een Boliviaan. De eigenaresse van Café Amsterdam heeft 11 jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan en is daarin blijven hangen. Vervolgens haar eigen restaurant begonnen. Lieve familie, vrienden en geïnteresseerden. Geen zorgen, mijn liefde woont in Nederland en ik doe geen vrijwilligerswerk, dus ik kom gewoon naar huis.