Van de hippies naar de bergen

De reden van mijn reis was om te genieten, maar vooral om de cultuur te zien en veel avonturen te mogen beleven. Gelukkig zit dit allemaal goed. Ik was in eerste instantie niet van plan om vier nachten achter elkaar te feesten en overdag alleen maar aan het zwembad te liggen. Op zich best prima, maar dat kan uiteraard ook in Spanje.

In die dagen feesten heb ik meer geld uitgegeven dan mijn hele tijd in Bolivia. Naast dat ik weer geweldige mensen heb ontmoet, heb ik ook een gevecht mogen meemaken. Het schijnt zo te zijn dat er altijd 'ruzie' is tussen Argentijnen en Chilenen. Laat dat hele hostel nou vol zitten met deze latino's.

De vierde avond. We speelden een bierpong wedstrijd en de Zuid-Amerikaanse halfnaakte afgetrainde jongens waren fanatieker dan ooit. De finale: Chili tegen Argentinië. Er stonden mensen rond de tafel, op andere tafels en zelfs op de bar om deze wedstrijd te zien. Er werden dingen geroepen, bekers gegooid en er vloog bier door de lucht. De sfeer veranderde. Dit was niet zomaar een bierpong wedstrijdje. Het was een begin van een grote ruzie.

Ik heb me laten vertellen dat beide bevolkingsgroepen altijd naar een reden zoeken om met elkaar te vechten. Chili schijnt niet erg populair te zijn tussen de andere landen in Zuid-Amerika. Terwijl het naar mijn idee de Argentijnse jongens waren die begonnen met roepen en bier gooien, waren het de Chilenen die minder geliefd waren. Ik wilde hier absoluut niet bij betrokken raken, maar mijn lieve kamergenootjes van Chileense afkomst hadden aardig wat gedronken en wilden het absoluut niet missen. Ik bleef bij ze.

De Argentijnen wonnen en de bar was gesloten, iedereen moest weg. Weg uit de bar, naar de kamers of naar buiten. Een enorme chaos ontstond en een er vielen een aantal klappen. Ik liep snel richting de uitgang, want de route naar mijn kamer was in beslag genomen door gekke dronken Spaanssprekende vechtersbazen.

De uitgang, eindelijk rust. Er werd me gevraagd om mee te chillen ergens. Prima. Het waren Australiërs, die maken geen ruzie. Ik liep mee met de grootste Australiër die ik ooit heb gezien, mij kon niks overkomen. Wel wilde hij nog even wiet kopen. Ik snapte er niks van, maar vond het allemaal goed. Wel wilde ik er graag buiten blijven. Ik had weinig zin in politie in een land als dit. We liepen een stuk de straat op en aan een van de chauffeurs van de tuktuks vroeg hij of hij wat kon kopen. Dat kon, maar hij moest wel even meelopen. Nu moest ik kiezen. Alleen in die stille straat blijven of meelopen met een dikke Peruaan en een enorme Australiër. Ik koos voor het tweede. Ik liep een paar meter achter hen en zij liepen naar een 'amigo' van deze Peruaan. 'No policia?' hoorde ik de reus nog vragen. 'No no no, amigo amigo'. Hij gaf het geld en op het moment dat de wiet overhandigd werd: politie op scooter. Hij stopte voor onze neus. Ik deed mijn handen omhoog en liep door, zonder de politie ook maar een blik te werpen. Ik keek niet achter me. Ik ben niet verantwoordelijk voor deze twee-meter-grote-gast. Ik liep de poort van het hostel in en hoorde voetstappen achter me, snel keek ik om. Het was de Australiër. Snel zijn we richting het zwembad gelopen waar een aantal andere mensen zaten, onder andere zijn vrienden. Ze moesten lachen en openden flesjes bier. Ik ging naar m'n bed.

De dag na deze rare avond zou ik afscheid nemen van dit geweldige land. Ecuador zou de volgende bestemming zijn waar nieuwe avonturen om me aan het wachten waren. Ik kwam aan bij het busstation. Geen bus. Er vertrok geen bus naar Guayaquil. Een dag later pas. Het stond verkeerd op mijn ticket. Nog een dag in dit stadje. Nog een avond feest en misschien weer een ruzie. Daar zat ik niet op te wachten.

Ik ging de straat op. Backpack op mijn rug en tas op mijn buik. Een rustig hostel. Bestaat dat hier? Het eerste de beste hostel dat ik zag liep ik in en had een kamer voor mezelf. Eindelijk rust.

Na een nachtje geslapen te hebben in Guayaquil, een zuidelijk plaatsje in Ecuador, ging ik met de bus naar Montañita. Een surfplaats. Een plaats aan het strand. Vol hippies. Veel muziek en een geweldige sfeer. Ik zwierf over straat en had geen idee naar welk hostel ik zou gaan, na twee maanden boek ik nog steeds geen hostels. Er kwam een meid op me afgestapt en vroeg of ik naar een bepaald hostel opzoek was. Toen ik vertelde dat rondzwerven mijn manier van hostels zoeken is, bracht ze me naar haar hostel. We kwamen aan en de eigenaren, die knetter stoned waren, vertelden dat er niet genoeg ruimte was. Ik was moe, het was warm en had geen zin meer om te lopen. 'Solo para una noche?' Oke, een nacht was goed. Een nacht werden er uiteindelijk drie. Drie nachten in het hippiestadje aan de kust. Mensen die surfen en blowen en misschien zelfs blowen tijdens het surfen. Wat een fijn begin van mijn reis in Ecuador.

Na vier dagen iets te rustig aangedaan te hebben tussen de hippies, vertrok ik naar het noorden. Baños was de volgende bestemming. Een stadje tussen de bergen met prachtige watervallen.

Het scheen onwijs leuk te zijn om fietsen te huren in dit stadje en door de bergen te fietsen langs de watervallen. Dit deed ik samen met Chelsea, een Engels meisje. Het voelde als thuis. Op de fiets door de wind. Het grootste gedeelte was bergafwaarts en we gingen onwijs hard. Dit Engelse meisje snapte niet dat ik niet af en toe remde tijdens de bochten. Remmen? Het is geweldig om niet te hoeven trappen en jezelf volledig naar beneden te laten rollen. Twee uur fietsen, vijfentwintig kilometer. We waren kapot.

Vandaag ga ik naar Quito. Voordat ik terug ga naar Nederland komen m'n moeder en oma mij nog ruim een week vergezellen in dit prachtige land. Na twee maanden weer familie om me heen. Na twee maanden zo goedkoop mogelijk te hebben geleefd eindelijk luxe. Geen hostels meer, maar hotels. Geen eten van de marktjes, maar goeie restaurants. Geen goedkope oude bussen die elk moment uit elkaar kunnen vallen (of omvallen), maar luxe bussen en taxi's. Wat een geweldige tijd was het in m'n eentje, ondanks dat ik nauwelijks alleen was. Maar ik verheug me te reizen met drie generaties in dit mooie land.