Met mijn dominante oma in Ecuador

Na twee maanden zou ik familie om me heen hebben. Na twee maanden eindelijk luxe. De taxi naar het vliegveld kostte me een vermogen, maar dat had ik absoluut over om mijn moeder en oma weer te zien.

We kwamen aan in een onwijs mooi hotel in Quito. Voor mijn oma was dit echter anders. Ze vond het niet kunnen dat dit oud koloniale hotel niet over een lift beschikte. Met de trap moesten we naar de kamer. Mijn oma, die bijna tachtig is, liep langzaam achter ons aan. Ook in de kamer was een trap, naar de badkamer. Even was ik vergeten hoe mijn oma is. Met alles en iedereen discussieert ze, ook als daar geen directe reden voor is. De mensen in het hotel kunnen moeilijk even een lift bouwen, al krijgt mijn oma veel voor elkaar.

Wat waren die twee maanden heerlijk alleen. Geen oma die over elk klein dingetje een discussie aanging en onderhandelde over prijzen. Ik was allang blij als ik een bed had en met een warme douche kon mijn dag niet stuk. Voor mijn oma is dit anders. Een hotel moet aan alle eisen die op dat moment van toepassing zijn beschikken. Bij elk hotel is dat anders, want er moet altijd naar iets gezocht worden wat een hotel niet heeft om even een scène te schoppen.

Mijn oma vindt het altijd nodig om haar mening te geven, ook als daar niet om gevraagd wordt. In de meeste hotels spreken de mensen niet goed Engels, wat volgens haar om te schamen is. De mensen kijken haar bang en verbaasd aan als oma, in het Engels, tekeer gaat over de prijs, het feit dat het hotel niet over een lift beschikt of het ergste probleem: geen zwembad. Zodra ze merkt dat de mensen het niet begrijpen, of volgens haar het niet willen begrijpen, gaat ze in het Frans verder. Meerdere keren heb ik proberen uit te leggen dat dit een primitief land is en dat het me opviel dat er hier meer mensen Engels spreken dan in de andere landen in Zuid-Amerika waar ik ben geweest. Voor oma maakt dat niet uit, iedereen moet aan haar eisen voldoen.

Ondanks mijn altijd aanwezige oma is het onwijs prettig om familie om me heen te hebben en me te laten verwennen.

Na Quito zijn we naar een boerderijtje in de buurt van Latacunga gegaan. De vulkaan op, met mijn moeder. Een enorm succes in de mist en de hoogte viel ook niet mee, maar een stuk lager was het uitzicht prachtig.

Vervolgens zijn we naar Baños doorgereisd. Voor mij alweer de tweede keer en dat vond ik absoluut niet erg. Baños is een onwijs sfeervol stadje tussen de bergen. De laatste dag in dit pittoreske stadje zijn we naar de warmwaterbronnen gegaan. Dat wil zeggen, na een uur op oma te hebben gewacht, die uiteraard weer ruzie stond te maken aan de receptie, konden we eindelijk weg. Uiteindelijk zijn alleen mijn moeder en ik het water in gegaan en heeft oma op een stoeltje toe zitten kijken. Het was heerlijk, maar de zwavel stonk ontzettend. Het scheen goed te zijn voor alles. Het zou verschillende lichamelijke klachten voorkomen en je helpen genezen als je iets geks zou hebben. Nu denk dat het juist de mensen met de raarste infecties zijn die in deze baden gaan en je met meer infecties teruggaat. Het gaat om het idee en ik ben er met een babyhuidje uitgekomen.

Terug in Quito. Vanaf hier vlieg ik terug. Afgelopen twee maanden waren geweldig en een aantal dingen over de verschillende landen zijn me opgevallen.

Als je in Bolivia de weg vraagt geven de mensen het liefst geen antwoord. Ze zijn niet zo gesteld op toeristen. Zodra ze antwoord geven weet je direct al dat het niet de goeie weg is. In Peru moet je aan minimaal drie mensen vragen wat de kortste weg is, want het is altijd maar de vraag of ze de juiste weg geven. Zodra twee mensen hetzelfde zeggen, kun je erop vertrouwen dat het de juiste weg is. In Ecuador geven de mensen altijd de juiste weg. Zodra zij zelf de weg niet weten, wijzen ze naar een winkel, hotel of politie waar je het beste de weg kunt vragen. Ik ben dan ook niet verdwaald geweest in dit berglandschap.

Zodra je in Bolivia een taxi neemt is het altijd maar de vraag waar je terecht komt. Ook bestaat de kans dat de chauffeur, die niet gesteld is op toeristen, weggaat met je spullen. In Ecuador hanger er camera's in de taxi's om deze problemen te voorkomen. Terwijl je in Bolivia op moet passen voor de taxi's en ze in Ecuador geen vlieg kwaad doen, kan je in Peru wiet kopen bij de taxichauffeurs.

Na deze maanden kan ik beter kaartlezen dan voorheen, vanwege de verkeerde weg die mij continu gewezen werd. Ook ben ik erachter waarom Australiërs zoveel reizen. Zij reizen niet voor de cultuur, maar voor het feesten. Ze hebben alle tijd en doen een jaar over drie landen, waar ik maar twee maanden voor nodig heb. Ze gebruiken ongeveer een dag, soms twee, om iets cultureels of sportiefste te doen en blijven vervolgens twee weken in dezelfde plaats om te feesten. Duitsers hebben een gek Engels accent en Argentijnen zijn onwijs arrogant. Wel leuk om naar te kijken overigens.

Het waren geweldige maanden en ik zal nog lang nagenieten. Het is raar om weer naar huis te gaan, maar heb er absoluut vrede mee. Ik laat geweldige mensen achter, maar neem de prachtige herinneringen mee.