Het einde van Peru

Na een busreis van eenentwintig uur kwam ik vanuit de koude stad Cusco aan in het tropische Lima. Ik besloot een taxi te nemen naar Barranco, een wijk aan het strand. Daar zou ik twee nachten blijven en genieten van het heerlijke weer.

Diezelfde middag ging ik lunchen in een vegetarisch restaurantje en sprak ik een Peruaanse man aan over de weg. Hij bood me aan de kust te laten zien in de auto. Een vent van boven de vijftig bood me aan om zijn auto in te stappen en vervolgens langs de kust te rijden. Hij zou me overal heen kunnen rijden, de auto op slot kunnen doen en weet ik veel wat er zou kunnen gebeuren. Misschien zou hij me wel beroven, of nog erger. Ik zei in mijn beste Spaans dat ik het fijner vond om te lopen en dus liepen we een stukje. Na ongeveer een kwartiertje rondgewandeld te hebben merkte ik dat deze man oprecht was. Een hele vriendelijke Peruaan die het erg bijzonder vond dat een Nederlands meisje alleen reisde in zijn land. Ik stapte zijn auto in en we reden langs de kust. Het was prachtig. We reden naar een heel rustig strandje en keken uit over de hele kustlijn.

Nadat hij me de mooie witte Peruaanse kust heeft laten zien, zette hij me netjes bij mijn hostel af. Hij deed zijn kofferbak open en haalde uit een stoffige doos een fles Pisco, een typisch Peruaanse likeur. Onwijs aardig van hem. Zo stom van me om al die nare dingen in mijn hoofd te halen toen hij me aanbood zijn auto in te stappen. Er was helemaal niks met Javier.

In het hostel verbleef een Amerikaanse man die al tien jaar in Peru woont. Terwijl er drie andere reizigers aan het koken waren, draaide hij een jointje. Deze man moet minimaal vijftig zijn geweest en vertelde ons dat het sinds twee jaar legaal is in Peru. Het was echter beter om niet in het openbaar deze versnapering te roken. Met z'n vijven zaten we in het kleine voortuintje op kapotte stoeltjes en de joint werd doorgegeven. Ik wees dit af. Ze keken me raar aan en de Amerikaanse hippie snapte niet dat een Nederlander niet zou willen blowen. Terwijl ik als enige nuchter tussen deze stoners zat heb ik onwijs hard gelachen. Ze moeten eens naar Nederland komen, die wiet zouden ze niet overleven.

De dag erna ben ik met een internationaal groepje naar een strand gegaan een uur van ons hostel vandaan. Een Italiaanse jongen en drie meiden. Uit Peru, Argentinië en Colombia. Naast deze Spaans sprekende meiden sprak de Italiaan ook vloeiend Spaans. Dit was een goeie les voor mij. Het was een heerlijk dagje strand en onwijs goed voor m'n Spaans.

Na een dagje in een prachtig maar saai stadje tussen de bergen te hebben gezeten, vertrok ik van dit regenachtige bergstadje Huaraz naar Trujillo. Naar de warmte.

Ik kwam aan in het stadje en samen met een Tsjechische en Australische meid heb ik de taxi gedeeld naar een volgens hen goed hostel. Een hostel dat ik niet terug kon vinden in mijn Lonely planet. Sterker nog, niks in die omgeving. Een heerlijk stadje aan het strand waar iedereen mij van alles aanbood. Van kaarten van restaurants en surf lessen tot handgemaakte cadeautjes van flirterige Peruanen waar ik niks voor terug hoefde te doen. Oke, een kus op de wang. Dat is te overzien. Ik werd verwend en herkend. Altijd ben ik in voor een praatje, ook met deze charmeurs. Als ze vragen hoe ik heet en waar ik vandaan kom dan geef ik daar netjes antwoord op. Vervelend is dat ze allemaal op elkaar lijken en ik af en toe in dit kleine stadje aan het strand mijn naam hoorde, omkeek en dacht, oh die komt me bekend voor maar geen idee welke van de zoveel mensen het is. Antonio? Of toch Carlos? Het zou ook Samuel kunnen zijn. Of een van de velen waar ik de naam direct van vergat of niet verstond. Ik groet gewoon netjes terug in de hoop met rust gelaten te worden. Daar is alleen weinig sprake van. Deze Peruaanse mannen vinden het geweldig dat een Nederlands meisje openstaat voor een gesprek, in het Spaans nog wel.

Pas de tweede dag, nadat ik nog een keer goed in mijn Lonely planet had gekeken, kwam ik erachter dat ik helemaal niet in het plaatsje Trujillo was. De Tsjech en Australiër hadden me meegenomen naar Huanchaco. Ik kon niet ontkennen er blij mee te zijn. Ik zat heerlijk een paar dagen aan het strand, kreeg cadeautjes van gekke Peruanen en leerde leuke mensen kennen. Zo ook Lorie. Eigenlijk leerde ik haar kennen in de bus van Lima naar Huaraz en verbleef ze een dagje langer in dat saaie stadje in de bergen.

Samen met dit Franse meisje heb ik een cultureel dagje gehad in Chan Chan. Dit zijn overblijfselen van paleizen. Na een van de wereldwonderen te hebben gezien (Machu Picchu), kan ik Chan Chan ook afstrepen. Deze staat namelijk op de werelderfgoedlijst van Unesco.

De laatste dag in het stadje aan het strand. Ik ben een overvolle bus ingestapt in de hoop dat deze me zou droppen in Trujillo, de stad waar ik van plan was te verblijven. Na een middagje daar rondgewandeld te hebben ben ik in de avond naar de het noorden gegaan. De laatste plaats in Peru is Mancora. Na dit tropische stadje ga ik verder naar het noorden, mijn eindbestemming: Ecuador.