Een gele jaarwisseling

Terug in Cusco voelde als thuiskomen. De plek waar ik mijn eerste avond uitging en super leuke mensen ontmoette. Dit keer wilde ik anders beginnen in deze stad. Na een paar dagen feesten in La Paz tijdens Kerst vond ik een rustdag wel verstandig.

Ik kwam aan in hetzelfde hostel als de eerste keer en diezelfde avond werd ik met open armen ontvangen door David, de Braziliaan waarmee ik de eerste avond uitging. Ik kreeg een cocktail van het huis. Vooruit, een cocktail kan wel, daarna lekker slapen. Van slapen kwam weinig want na de Happy Hour in ons hostel ben ik met een aantal anderen naar een ander hostel gegaan. Het was nog geen tien uur en op de bar waren mensen aan het dansen, de mannen zonder shirt en de meiden schuddend met hun billen. Rust in Cusco is onmogelijk.

Nadat ik de dag erna wel verstandig op tijd naar bed ben gegaan, was ik de volgende ochtend topfit. Cusco ligt erg hoog en omringd door nog hogere heuvels en bergen. Op een van de heuvels staat een heel groot wit beeld van Jezus. Er werd mij verteld dat er vanaf daar een onwijs mooi uitzicht is over de stad. Het was heerlijk weer en ik ben op mijn teenslippers naar buiten gegaan, hopend dat ik de weg naar Jezus kon vinden.

Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat ik na de Inca Trail alles aankan en vol goede moed ging ik lekker heuvel op. In eerste instantie waren het normale trappen, maar later werden het loszittende puntige stenen. Elke keer betrap ik mezelf erop dat ik onvoorbereid de deur uitga. Wie gaat er nou een uur bergopwaarts op teenslippers? Daarbij kwam dat ik bijna op de top was en bedacht dat ik geen camera bij me had. Dan maar wat minder mooie foto's met m'n telefoon.

Het uitzicht was prachtig en het was heerlijk weer. Ongeveer een half uur heb ik op een rots gezeten en genoten van Cusco.

Nadat ik Jezus wel weer had gezien ging ik terug naar beneden. Onderweg kwam ik het Coca museum tegen. Wat een cultureel dagje.

Het culturele was al snel voorbij toen ik diezelfde avond weer in de bar in het hostel zat. Er zou een bierpong wedstrijd gespeeld worden. Ik werd verplicht om mee te doen. Samen met David was ik een team. Hij was onwijs fanatiek, echt een Braziliaan. Mijn enige motivatie was dat ik bier onwijs smerig vind, dus zo snel mogelijk de tegenstander zou moeten laten drinken door de balletjes in hun bekertjes te gooien.

De eerste wedstrijd wonnen we. Eindelijk klaar, dacht ik. Dat had ik mis. Het was een hele competitie en steeds moesten de winnaars tegen elkaar. Na drie keer gewonnen te hebben, stonden we in de finale. Hoe ik het deed weet ik niet, maar al die cocktails maakten me scherper, denk ik..

De finale. Mijn motivatie was nog steeds hetzelfde. Ik haat bier. We stonden tegenover twee Brazilianen. Wat zijn die fanatiek zeg. We liepen aardig gelijk op. Ik had al een aantal biertjes moeten drinken en we hadden allebei nog twee bekertjes. Hun beurt. Ze gooiden. Raak. Ik mocht weer drinken, wat een zuur gezicht moet ik elke keer getrokken hebben tijdens het drinken van een half glaasje bier. Wij waren. Ik concentreerde me. Ik wil niet weer drinken. Daarbij had ik geen zin in een chagrijnige David, die super fanatiek is. Alsof ik prof was deed ik een oog dicht, kijkend naar een bekertje. Ik gooide. Raak!! Toen was David. Als ook hij raak zou gooien, hadden we gewonnen. En dat hadden we! Niemand kon geloven dat het enige meisje dat meedeed aan dit suffe bierspel zou winnen. Maar ik heb het iedereen duidelijk gemaakt. Wij waren de winnaars en kregen de hele avond gratis cocktails. Nog meer cocktails.. En dat de avond voor Oud en Nieuw.

Terwijl het in Nederland al nieuwjaar was, ben ik met mijn twee Australische kamergenootjes uiteten geweest. Daarna zouden we ons omkleden en in onze gele outfits gaan feesten. In Peru is de kleur geel. Iedereen draagt dat tijdens de jaarwisseling want dat zou geluk brengen in het nieuwe jaar. Om half twaalf zijn we met een groep van acht man naar het grote plein gegaan, Plaza de Armas. Hier zou het echte feest zijn om twaalf uur. We kwamen aan, het hele plein stond vol. Mensen hielden geen rekening met anderen want het vuurwerk werd in de menigte gegooid. Mensen waren aan het dansen, zingen en springen en wij, acht toeristen die allemaal voor het eerst in Peru oud en nieuw vierden, keken onze ogen uit.

Het was aftellen. Steeds meer vuurwerk en steeds meer geschreeuw. Twaalf uur!!! In Nederland zou je iedereen knuffelen en gelukkig nieuwjaar wensen. In Cusco is het anders. Iedereen begon te rennen. Een grote chaos ontstond. Wij hielden alle acht elkaars hand vast en in een sliert renden we mee. Drie rondjes om het plein werd ons verteld. Iedereen schreeuwden en we zaten volledig vast tussen de Peruanen. Penny, een van de Australische meiden, verloor haar schoen tijdens het lopen. Een paar minuten later ook haar andere. Matthew, een Australische jongen, verloor zijn telefoon. Wat was ik blij dat ik niks bij me had en ik mijn schoenen onmogelijk kon verliezen.

Wij wachtten tot de chaos voorbij was en als een lange sliert renden en sprongen we langs alle lokale mensen. 'Happy new year' en ' feliz nuevo año' waren de enige dingen die wij elke keer riepen op het moment dat mensen ons maar een seconde aankeken. De hele tijd dus. Iedereen werd vrolijk van onze sliert, ons geschreeuw en het springen dat we de hele tijd deden. Penny nog steeds zonder schoenen en Matthew zonder telefoon. Het maakte niet uit. Na een geweldige internationale Kerst in La Paz kan deze gele jaarwisseling niet overtroffen worden.