Internationale feestdagen

Uyuni. De plek waar veel toeristen komen om de prachtige zoutvlaktes te bekijken. Op deze plek zat ik vier dagen vast. Tijdens de tweede dag scheen de zon heerlijk en zag ik drie jongens op de grond kaarten. Ze vroegen of ik mee wilde doen. Zo fijn dat alles kan hier. Je kan bij iedereen aanschuiven tijdens het eten, met iedereen een gesprek beginnen en met al deze leuke toeristen je ervaringen delen.

Niet alleen de backpackers denken er zo over. Terwijl we bezig waren met 'shithead' kwamen vier Boliviaanse kinderen aanlopen. Ze beklommen deze jongens alsof het attracties waren, gingen op hun nek zitten en zaten aan mijn haar. Ze vroegen wat we aan het doen waren en wilden meedoen. Ach, best prima hoor. We hadden er toch geen zin meer in. De kaarten waren van een Australische jongen, maar het kleine vierjarige Boliviaanse meisje wilde ze graag hebben. Dat mocht. We hoopten dat ze ons nu met rust zouden laten, maar dat zat er niet in. Ze renden druk heen en weer, gingen bij ons zitten, beklommen de jongens weer en gooiden met tennisballen naar ons. Dat vonden ze de leukste bezigheid.

Na een dagje te hebben genoten van de prachtige zoutvlaktes was ik verlost van het saaie stadje Uyuni. Na vier dagen daar vast te hebben gezeten zou ik in de avond naar La Paz gaan.

Een nachtbus. Iets wat ik in Peru onwijs fijn vond, maar wat me in Bolivia weinig nachtrust geeft. We zaten nog geen half uur in de bus en de hobbels en kuilen begonnen. Ik had mijn stoel heerlijk in ligstand gezet, maar de Nederlandse man achter me vroeg om deze recht te zetten omdat zijn zus zich niet zo lekker voelde. Natuurlijk wilde ik dat. Ik had net gegeten en we reden op een weg waar ook mijn maag niet blij van werd. De geur van de kots achter me maakte dit absoluut niet beter. Nadat de vrouw achter me de hele boel had ondergekotst zat ik in een dilemma. Of ik zou mijn stoel weer naar achter zetten met het risico dat ze over me heen zou kotsen, of ik bleef rechtop zitten. Ik koos voor het tweede.

Doordat ik de hele nacht rechtop heb gezeten, kon ik extra genieten van de misselijkmakende hobbels en kuilen. Het was 3 uur 's nachts en ineens stopte de bus. Ik hoorde allemaal mensen buiten. Door mijn gordijntjes heen zag ik licht. Ik deed mijn gordijntje opzij en ben nog nooit zo geschrokken. Ik keek direct in mijn bus, maar iedereen leek te slapen. Mijn hart bonkte in m'n keel. De bus die de hele tijd voor ons reed was omgevallen. De neus lag in de afgrond en de bus lag volledig op zijn zij. Er kwamen mannetjes met zaklampen om onze bus te helpen er omheen te rijden. We gingen van de weg af, op een ander stuk weg. Een diepe kuil. Daarna een hoge hobbel. Ik deed mijn ogen stijf dicht en hoopte op het beste. Ik wil nog niet dood! Ik wil gewoon genieten van mijn prachtige reis.

Gered! Ik heb de rest van de nacht geen oog dicht gedaan, behalve af en toe op momenten dat ik weer bang was en ik dacht dat het hielp om m'n ogen dicht te doen. We hebben het zonder schade overleefd! Ik ben in La Paz!

Kerstavond. Een avond die je normaal met je familie viert. Voor mij was het een avond met veel drank en internationale gezelligheid. In mijn hostel was er gratis wijn tussen zeven en acht en daarna ben ik naar het hostel tegenover me gegaan, waar ik had afgesproken met een aantal mensen. Happy hour. Twee cocktails voor nog geen twee euro. Gratis shotjes de hele nacht en heel veel gezelligheid.

Er kwam een Braziliaanse jongen naar me toe die zei dat Alva, een van de Zweedse meiden die ik in Cusco heb leren kennen en daarna nog een paar keer ben tegengekomen, lag te slapen in de wc. Dacht hij. Samen met hem ben ik naar de wc's gegaan en ik vroeg of hij me wilde optillen. Ik keek over het wc-hokje heen. Daar lag ze, met haar hoofd op de wc-bril, met haar haren langs haar gezicht. 'Alva, wake up!!!' En ik ging weer voor de deur staan. De ruimte boven de deur was net te klein om er overheen te klimmen. Ik bonkte op de deur. Geen reactie. Op een gegeven moment stond de ruimte vol met mensen die me wilde helpen. Ik had geen hulp nodig, maar zij! Weer klom ik naar boven. Ze bewoog! Ik zei tegen de rest in de ruimte dat ze konden gaan. Ze leefde tenminste. Na ongeveer een half uur kwam ze het hokje uit. Lijkbleek. Ik bracht haar naar haar kamer. Nog nooit heb ik iemand zo dankbaar gezien, terwijl het denk ik de normaalste zaak van de wereld is om mensen in dit soort situaties te helpen. Vooral omdat haar Zweedse vriendin al de hele avond op de bar aan het dansen was en weinig oog had voor dit dronken meisje.

Kerstochtend. Heerlijk ontbijt en ik was verplicht de gratis sangria te drinken die iedereen kreeg. De sangria heeft het hele ontbijt in het glaasje gezeten. Ik moest er niet aan denken. Ook die avond ben ik weer naar het andere hostel gegaan. Het ene na het andere gratis shotje werd uitgedeeld. Dit keer sloeg ik die vieze zoete misselijkmakende troep over. Wat was ik verstandig tijdens kerst, ondanks dat het wel laat is geworden.

De laatste avond in La Paz. Ik moest het nog wel even goed afsluiten, maar had mezelf beloofd het niet laat te maken. Ik zou de dag erna naar Cusco gaan en had geen zin om heel erg moe over een hobbelige weg te rijden. Die gedachte maakte me al misselijk. De reis naar Cusco is soepel verlopen en heb dankzij een paar dagen weinig nachtrust goed geslapen in de bus. Ondanks dat ik steeds wakker werd van een gekke hobbel, omdat ik dacht dat we om zouden vallen. Ik heb de hele nacht niet naar buiten gekeken. Misschien zijn er nog wel twintig bussen omgekieperd, maar daar heb ik niks van meegekregen.

Na een onwijs leuke Kerst in Bolivia ben ik weer terug in Peru, om een net zo'n leuke Oud&Nieuw te vieren, hoop ik..